Avrupa ekonomisi bir dönüm noktasında. Doğru yolu bulacak mı?

Avrupa ekonomisi bir dönüm noktasında. Avrupa Komisyonu tarafından Ocak ayı sonlarında kabul edilen Rekabet Pusulası'nın önümüzdeki beş yıl için yeni bir strateji çizmesi bekleniyor. Bu iddialı plan başarılı olacak mı?

Benzeri görülmemiş bir ortak borç ihracına dayanan bir teşvik paketiyle desteklenen güçlü bir COVID sonrası toparlanmanın ardından, Avrupa ekonomisi ikinci bir kara kuğuyla, Rusya'nın Ukrayna'yı işgaliyle karşılaştı. Bu olay küresel olarak jeopolitiği yeniden şekillendirirken, yükselen enerji fiyatları ve ucuz Rus gazı yanılsamasının sonu nedeniyle ekonomik etkisi Avrupa'da özellikle şiddetliydi. Yine de Avrupa bir durgunluktan kaçındı ve ayrıca bir enerji arz krizinden kaçınmayı ve enflasyonu düşürmeyi başardı.

En kötü senaryolar gerçekleşmedi, ancak Avrupalılar 2025'e oldukça karamsar bir ruh haliyle giriyorlar. Ekonomik büyüme yılda %1 gibi çok yavaş bir seviyede ve bunun büyük kısmı İspanya'nın güçlü ekonomisinden kaynaklanıyor. Alman ekonomisi küçülüyor. Donald Trump'ın ABD başkanlık seçimlerindeki zaferi Avrupa'nın tercih ettiği sonuç değildi.

Ancak Avrupa'nın sıkıntılarının asıl kaynağı yakın vadeli ekonomik görünümde veya Başkan Trump'ın bir ticaret savaşı başlatma riskinde yatmıyor. Temel sorun, iki eski İtalyan Başbakanı Mario Draghi ve Enrico Letta'nın son raporlarında iyi bir şekilde açıklanan Avrupa'nın rekabet gücünün eksikliğidir. Komisyon'un Rekabet Gücü Pusulası tam da bununla ilgilidir. Avrupa'nın artık bir planı var. Avrupa Birliği , "yüksek enerji fiyatları ve yüksek düzenleyici yük altında" sıkışan işletmelerin inovasyonuna ve desteğine öncelik verme sözü veriyor .

Plan, büyük ölçüde Draghi'nin emirlerini takip ederek dört temel zorluğa değiniyor.

Birincisi, inovasyon ve teknoloji açığını kapatmak . Avrupa'da yetenek, güçlü bir eğitim sistemi, yüksek kaliteli araştırma ve küresel patentler var. Avrupa'da ayrıca hanehalkı tasarruflarının çok yüksek olması nedeniyle para da var. Eksik olan şey, araştırma ve ticarileştirme ile girişimcilerin risk sermayesine erişimi arasında bir köprüdür. Bunun başlıca nedeni Avrupa sermaye piyasalarının parçalanmış olmasıdır.

İkincisi, karbondan arındırma ve endüstriyel politikayı birleştirmek. Made in Europe girişiminin benimsenmesi -Avrupa imalatını güçlendirmeyi ve modernleştirmeyi amaçlayan bir endüstriyel politika- oyunun kurallarını değiştiriyor. Ancak Avrupa'nın hala endüstriyel politika ile karbondan arındırma zorunluluğu arasında bir denge bulması gerekiyor. Bu, yeşil geçiş stratejisinden vazgeçmeyi gerektirmeyecek ancak onu daha esnek ve endüstri zorluklarına daha uyumlu hale getirmeyi gerektiriyor.

Üçüncüsü, ekonomik güvenliği güçlendirmek . Bu, Rusya'nın Ukrayna'yı işgalinden sonra benimsenen bir stratejinin devamıdır: "Bağlantıyı koparmamak, risk azaltma" küresel ticarete kapıyı açık tutarken tedarik zincirlerini daha güvenli hale getirmekle ilgilenen küresel bir oyuncunun sloganıdır. Enerji ve savunma endüstrileri, ekonomik güvenlik için bu çabanın ana odak noktası olacaktır.

Dördüncüsü, bürokratik yükü azaltmak. Avrupa Komisyonu, raporlama yükünün en az %25'ini azaltmayı hedefleyen benzeri görülmemiş bir basitleştirme çabasına girişti. İlk adım, yeşil ve enerji raporlama gerekliliklerini azaltmaya yoğunlaşacak.

Bir plana sahip olmak iyi bir başlangıç ​​noktasıdır. Komisyon farkındalık ve hırs gösterdi. Ve planı uygulamak için yasal düzenlemeler hazırladı. Ancak başarı garantili değil. Birkaç AB ülkesindeki siyasi kırılganlığın, Ukrayna'daki devam eden savaşın ve küresel ticaretteki yeni gerginliklerin karşı rüzgarları var.

Komisyonun umutlarına yönelik en büyük zorluk: Komisyon, başlıca Avrupa ekonomilerinin desteğini kazanabilecek mi? Üç engel göze çarpıyor.

Birincisi, sermaye piyasalarının parçalanmasını azaltmaya karşı direnç. Her yıl, 300 milyar avroluk Avrupa tasarrufu yabancı piyasalara akıyor ve aynı zamanda yabancılar, Avrupa vatandaşlarının dehşetine rağmen AB şirketlerini satın alıyor. Ancak sermaye akışlarına yönelik Avrupa içi engelleri azaltmaya yönelik ilerleme, Fransa ve Almanya ile başlayarak üye hükümetlerin işbirliğini gerektiriyor. Ortak tedarik ve "Avrupa'dan satın al"ın hayal ürünü olduğu Avrupa savunma sanayisi için de işbirliğine ihtiyaç duyulacak. Ve eğer oybirliği ulaşılamaz olursa, AB, avroyu tanıttığında veya sınırlar arası seyahat kısıtlamalarını kaldırdığında yaptığı gibi, 27 üye ülkenin 15 veya 20'si arasında "geliştirilmiş işbirliği" ile hareket etmeye hazır olacak mı?

İki, bürokrasiyi azaltmak söylendiği kadar kolay değildir. Bürokrasi, karar vericiler ve paydaşlar arasında bir numaralı halk düşmanıdır ve haklıdır. Ancak düzenleme krallığı -AB- içindeki basitleştirme oldukça kapsamlı bir program olabilir . Mükemmel Brüksel yetkililerinin "Noel yemeği hazırlayan hindiler" gibi olmaktan korktukları dahili olarak bile, yukarıdan aşağıya kararlılık esastır ve savunucuların basitleştirmenin düzenlemeden farklı olduğunu ve Komisyon tarafından sağlanan hizmetlere gerçekten değer katabileceğini açıklamaları gerekir.

Üçüncüsü, para nerede? İşte bariz ve daha zorlu engel. Kolay cevap, elbette, özel yatırımlar. Ve tüm plan onları teşvik etmek için tasarlandı. Ancak Avrupa düzeyinde toplanan önemli miktarda kamu parasına da ihtiyaç var. AB, bir bütün olarak, küresel akranları arasında en düşük kamu borcuna sahip. Kamu harcamalarına karşı direnç Almanya'da biraz değişse de, bu tüm AB üyelerini daha fazla harcamaya teşvik etmek için yeterli olacak mı?

Avrupa'nın zayıflıklarını ele almak için iyi bir stratejisi var. Ancak karşı rüzgarlar ve engellerin üstesinden gelmek kolay olmayacak. Orta vadeli planlardaki sorun aynı zamanda yıkıcı olayların riski: Ukrayna'daki Rus savaşının kötü bir şekilde sonuçlanması veya ABD ile bir ticaret anlaşmazlığı. Benim görüşüme göre AB ile ABD arasında tam ölçekli bir ticaret savaşı önlenebilir. Ancak kötüleşen jeopolitik ve ticaret ortamında rekabet önceliklerini takip etmek çok zorlayıcı hale gelebilir.